Ik zit bij m’n behandelaar in de kamer. Ik weet dat we het gaan hebben over vorige week, maar ik wil het liefste weggaan. Shit, waarom ben ik ook gegaan? Ik kan nu niet meer weg… Mijn behandelaar komt en voor heel even lukt het me wel om in contact te blijven. Ik antwoord op haar vragen, maar dan opeens hoor ik mijn behandelaar van heel ver weg.
Alsof ze aan de andere kant van een mist staat. Ik kijk, maar zie haar nu opeens wel heel dichtbij. Is dit echt? Nee? Wel! Nee!? Ik weet het niet meer. Ik wil verzitten, maar dat lukt ook niet. Ik wil mijn benen bewegen, maar niks lukt meer. Zelfs praten niet. Ik probeer te kijken naar mijn handen, maar die zijn niet van mij, ze horen niet bij mij. Ze zijn veel groter dan hoe ik ze ken. En mijn benen en voeten voel ik niet eens meer. Ik zie de wereld van een afstand en ik kijk ernaar, kan niks doen.
De gevoelens zijn te veel en dan gaat ineens alles heel snel. De therapiekamer wordt opeens groter en ik voel me met de seconde kleiner worden. Ik ben helemaal los van mezelf. Ik beland in een zwart donker gat, wat ik niet eens kan na vertellen.
Als ik mijn behandelaar weer een beetje kan horen, van ver, is ze opeens naast een krukje bij mij gaan zitten en heeft ze mijn handen vast. Terwijl ze blijft praten tegen mij, kan ik maar niet begrijpen wat er is gebeurd. Ik moet heel hard nadenken, maar het lukt me niet. Mijn geheugen faalt weer… of ik?
Ik hoop dat meer mensen hun ervaring delen met de depersonalisatie-/derealisatiestoornis (DPDR). Nu kan ik er weinig verhalen over vinden, en dat vind ik jammer. Daardoor voel ik me soms onbegrepen, en misschien anderen ook wel.
